دانستنی های علمی تجهیزات پزشکی و تروکار

پیشینه تاریخی واژه "تروکار": واژه "Trocar" از زبان فرانسوی گرفته شده و ترکیبی از سه واژه trois (سه) caree (لبه) وpointe (نوک) است که به طراحی اولیه این ابزار با نوک سه‌لبه اشاره دارد.

تروکار از دو بخش اصلی تشکیل شده است: کانولا (Cannula) و ماندرن (Obturator). کانولا، لوله‌ای توخالی و مقاوم است که پس از ورود به بدن، مسیر عبور ابزارهای جراحی را فراهم می‌سازد و در طول عمل در محل باقی می‌ماند. این بخش معمولاً دارای دریچه‌هایی برای جلوگیری از نشت گاز و حفظ فشار داخل شکم در جراحی‌های کم‌تهاجمی است.
ماندرن، بخش داخلی و نفوذکننده تروکار است که در ابتدای ورود به بدن مورد استفاده قرار می‌گیرد.

انواع ماندرن‌های تروکار بر اساس شکل نوک، نقش مهمی در میزان نفوذ، ایمنی و آسیب‌پذیری بافت‌ها در جراحی‌ها ایفا می‌کنند. شناخت تفاوت‌های طراحی آن‌ها به جراحان کمک می‌کند تا بر اساس نوع عمل و شرایط بیمار، انتخابی دقیق و مؤثر داشته باشند.
تروکارهای هرمی (Pyramidal): دارای نوک زاویه‌دار و سه‌لبه هستند که امکان نفوذ سریع و مستقیم به دیواره شکم را فراهم می‌سازند.
تروکارهای مخروطی (Conical): با نوک گرد و مخروطی، ورود تدریجی‌تری به بافت‌ها دارند.
تروکارهای تیز (Sharp): دارای نوک برنده و بسیار نفوذپذیر هستند که امکان ورود سریع به بدن را با حداقل نیروی فیزیکی فراهم می‌کنند.
تروکارهای کند یا بلانت (Blunt): فاقد تیغه برنده هستند و برای ورود به بدن نیاز به نیروی بیشتری دارند.

طبق آمار، سالانه بیش از ۱۵ میلیون جراحی لاپاراسکوپی در جهان انجام می‌شود و نقش تروکار در این جراحی‌ها حیاتی است. استفاده از تروکارهای استاندارد و باکیفیت، نه‌تنها ایمنی بیمار را افزایش می‌دهد بلکه دقت و سرعت جراحی را نیز بهبود می‌بخشد.